Verzonken in gedachten en herinneringen aan vroeger tijden liep hij door het voorouderlijke slot van de Du Guirlandes. Reeds enige jaren verlaten en aan haar lot overgelaten was het een melancholische plek geworden. Rottende hoopjes bladeren lagen her en der verspreid en verborgen de fraai ingelegde vloer. Hier en daar stond een vergeten meubelstuk als aandenken aan een glorieus tijdperk. Kapot glaswerk, scheefhangende of openstaande deuren. Het deed hem pijn om te zien.
Als een schim waarde hij rond door verlaten gangen, balzalen en bibliotheken. Hier en daar halt houdend om zijn aandacht op een klein detail te vestigen, en dan weer door te gaan. Waar hij naar op zoek was wist hij niet. Waarom was hij hier? Het enige dat hij wist was dat hij deze plek los zou moeten laten. Maar dat kon hij niet. Te veel emoties die hem hier hielden. Dus bleef hij, als een schim.
Verzonken in gedachten, samen met de geesten uit het verleden...